Nee, schrik maar niet. Ik vertel je niet hoe je je moet gedragen. Ik vertel je niet wat je doelen zouden moeten zijn. En ik vertel je zeker niet dat autisme zo fantastisch is of dat je met autisme zo zielig bent.

Toen mijn zoontje in mei 2018 zijn diagnose kreeg, ging ik voor het eerst onderzoek doen naar autisme. In eerste instantie las ik veel verhalen over autisme. Ze waren voor mij niet herkenbaar, vaak moeilijk te begrijpen en de meesten waren verre van helpend. Integendeel zelfs. Achteraf vind ik dat logisch. Ze waren geschreven door mensen zonder autisme.

Toen las ik een blog van iemand met autisme. Een vrouw. Wat ze schreef voelde als een warme deken. Ik hoefde er niet bij na te denken. De woorden die ze gebruikte pasten bij mij en de verhalen die ze schreef kon ik me moeiteloos in verplaatsen. Zoiets had ik in mijn 47 jaren nog maar zelden meegemaakt. Dus las ik een blog van een andere schrijfster met autisme. En nog een en nog een. Ik vond het heerlijk om te lezen.

Een jaar later kreeg ik zelf mijn diagnose. In de tussentijd heb ik zoveel gelezen dat allerlei ervaringen uit mijn leven op de juiste plaats zijn gevallen. Ik schreef mijn gedachten en gevoelens in gedichten, waar ik positieve reacties op kreeg. Vooral de tekst ‘dit is precies zoals ik me voel, nu heb ik woorden om het anderen duidelijk te maken‘ vind ik fijn om terug te krijgen.

Ik hoop dat jij ook woorden leest die jou kunnen helpen om jezelf beter te uiten of jezelf beter te begrijpen. Dan is mijn doel bereikt. Want ik weet hoe moeilijk het is om je bedoelingen en gevoelens duidelijk te maken aan anderen. Dat is namelijk ook autisme.